Acht zouden er komen, acht pabo-studenten die in het vmbo aan de slag willen en ik zou met hen met boeken en lezen werken. Acht vrouwen dacht ik, maar dat bleek een denkfout, vijftig procent zou man zijn, wat een hoge score is in die branche. Zes kwamen, waarvan honderd procent van de vrouwen en de rest man, wat nog steeds een heel aardige score is.
Van de afwezige mannen had nul procent zichzelf afgemeld.
De voorleesdagen zijn begonnen. Mijn mailbox loopt over van de activiteiten van anderen en in mijn winkel hangt een vrolijke slinger met geitjes en andere boerderijdieren.
Leesfundamentalist. Zo noemde hij me. Ik had gezegd dat ik het raar vind als een neerlandicus geen lezer is. Het bestaat, ik weet het, maar ik vind het raar. Waarom studeer je dan die taal? ‘Ja, maar jij bent een leesfundamentalist’, was zijn reactie.
‘Maar van Schrijvers School Samenleving komt niets,’ zei een auteur die veel zelf regelt. Blijkbaar leeft het idee dat SSS actief de boer op gaat om schrijvers onder te brengen. Vergeet het. SSS werkt reactief en verwerkt slechts aanvragen die door belangstellende instanties als scholen worden ingediend.
Ik heb het gedaan. Ik heb de winkel opgegeven voor één van de Maastricht Awards (een prijs vanuit de gemeente Maastricht). Geheel tegen mijn principes, omdat ik nooit mijzelf op wens te geven voor welke wedstrijd dan ook, en nadat ik eerst een brief naar de gemeente had gestuurd waarin ik beargumenteerde waarom het voor de Boekenwurm volkomen zinloos zou zijn om mee te doen.
In maart was er een bijeenkomst voor vrouwelijke ondernemers in Maastricht. Daar raakte ik in gesprek met een aantal dames over Licht op Lezen, het digitale magazine voor volwassenen over (kinder)boeken en lezen, dat in 2013 uit financiële nood geboren werd. Ik deelde mijn frustratie dat het zo moeilijk is om abonnees te werven, ondanks het feit dat iedereen zegt dat het een geweldig initiatief is, het er goed uitziet en de inhoud interessant is.
Net wanneer ik het gevoel heb dat ik al bijna vijfentwintig jaar aan een dood paard trek en heel erg de neiging krijg om het hele boekenvak tabee te zeggen, staat er in Boekblad een interview met Gerlien van Dalen, directeur van Stichting Lezen.
Zodra thuis het woord 'visie' valt, begint er iemand, met dank aan de premier, over olifanten die het zicht belemmeren. Maar werkelijk, soms zien mensen een olifant nog niet als hij boven op hun teen staat.
‘Een bibliotheek behoort niet tot de wettelijke taken van de gemeente,’ beweerde een wethouder eind vorig jaar over de gemeente Meerssen (een gemeente waar nu besloten is om de komende tijd 120.000 euro te bezuinigen op de bibliotheek). Ja, dank je de koekoek. Een school is ook geen taak van de gemeente, maar ik zou ze wel eens willen zien als er geen school meer was, ze zouden er desnoods zelf één oprichten.
'Dat de mensen de bieb als een buurthuis beschouwen, is mijn opdracht niet' - Eric Wetzels directeur Centre Céramique, Dagblad De Limburger, 16 januari 2015
Integriteit is ingewikkeld. Zo ingewikkeld dat raadsleden daarvoor op les moeten. Ik heb nog geen les gehad dus mijn integriteit verkeert nog in onzekerheid. Ik vermoed dat je ervoor moet waken dat je belangen niet verstrengeld raken. Dat je dan bijvoorbeeld even gaat plassen als er gestemd moet worden over iets waar jij mee te maken hebt, zodat je er niet van verdacht kunt worden de stemming te beïnvloeden in jouw voordeel. Zoiets.
En wat voor één. Een jaar geleden zou ik gelachen hebben als je me zei dat ik nu in een prachtig ander pand zou zitten en daarnaast een baan als gemeenteraadslid had. Het kan echt verkeren.
Ik heb wat moeite met moederkletscolumns. Zelf neig ik er soms ook naar om leuke dingetjes over mijn kind op te schrijven en dat ter illustratie te gebruiken voor een diepe levensles, maar het is natuurlijk zoiets als een boek in eigen uitgave: het oog voor kwaliteit is niet geheel geopend. Maar goed, veel mensen vinden het leuk om te lezen, dus tieren ze welig. Ook in de Volkskrant.
‘Klantvriendelijkheid wordt nog eens de dood van het boek,’ bedacht ik gisteravond. Ik bezocht een voorlichtingsavond van de MTB, een bedrijf dat beschut werk heeft en zoekt voor mensen die niet zo gemakkelijk in een gewone baan kunnen functioneren.
‘Leuk hè?’ zei ik tegen mijn partner toen de processie langs was. ‘Ja,’ zei hij, ‘en nu heeft ook het hele dorp gezien dat je het gras niet tussen de tegels weghaalde.’
De belangrijkste les die ik deze zomer leerde uit De taal van mr. Jip van Harten en dr. Janneke Bavelinck was dat wanneer iets onduidelijk geschreven is het of zo is dat de schrijvers zelf niet weten waar ze het precies over hebben of dat ze niet willen dat jij precies weet wat ze bedoelen. In beide gevallen geldt dus, wantrouw onbegrijpelijk geschreven teksten. De tweede les was: als je wil dat de lezer iets doet, schrijf dan wat hij moet doen.
Beste Kamer van Koophandelmevrouw of -meneer,U denkt dat ik op een donkere avond met mijn meubels en boeken dit pand binnen ben geslopen, het stiekem inrichtte en daarna opeens mijn boekhandel opende; de eigenaar in stomme verbijstering achterlatend.
Als 16-jarige las ik Schoolidyllen. Ik las het omdat de hele klas het las, of in elk geval de meiden, want we hadden het erover in het kleedlokaal voor of na het gymen en daar mochten geen jongens in. Ik heb geen idee wie ermee begonnen was, maar allemaal hadden ze erbij gehuild. Ik had natuurlijk al veel meegemaakt en was een ervaren lezer, maar huilen bij een boek, nee, dat leek me ondenkbaar.
In mei kreeg mijn zoon een brief van Defensie, waarin ze schreven dat hij vanaf nu oproepbaar is voor het leger. Hij hoeft nog niet te komen, alleen in oorlogssituaties moet hij zichzelf aan flarden komen laten schieten. ‘Scherp gekozen moment met al dat gedonder in Oekraïne’, vond ik, en mijn maag draaide zich een paar keer om.
Ik schreef een blog dat niet werd geplaatst. Waarschijnlijk hebben ze het bij Boekblad niet ontvangen (iets met mijn iPad en mailadressen…), want ze plaatsen nooit iets niet zonder mij eerst te bellen, wat één keer gebeurde, en toen plaatsten ze het toch.
Vannacht droomde ik van schrijver Do Van Ranst. Dat is geen verkeerde man om van te dromen, helemaal niet, maar ik droomde niet romantisch of erotisch of eng, ik droomde gewoon werk.
Vannacht had ik een nachtmerrie. Het enge aan die droom was dat hij echt leek. Er gebeurde niets dat niet zou kunnen, niemand vloog, er waren geen vreemde personages en de tijd klopte ook.
Misschien zijn de jaren waar je jezelf tegenkomt wel de beste. Dit jaar leerde ik dat ik niet zo lelijk ben als ik altijd dacht, maar ook dat het me niet meer zoveel kan schelen of dat zo is.
Maastricht is geen Culturele Hoofdstad 2018 geworden en ik denk dat dit terecht is. Ik schrijf dit met een pijnlijk gevoel in mijn borst, omdat ik sommige van de mensen achter het project ken en weet hoe zij erin geloofden, erop hoopten en ervoor gewerkt hebben. Hen had ik het gegund.
Ik heb het er moeilijk mee. Het is niet nodig om dit op te schrijven, maar van de andere kant, wat is wel nodig om op schrift te zetten. Deze week begon ik vol verwachting aan Niets weerstaat de nacht van Delphine de Vigan, een boek dat zo ontzettend aangeprezen werd door het wereld-draait-door-boekhandelarenclubje, (schitterend, schitterend, schitterend) dat de hersenen jeukten om het op te nemen. Ik besef dat ik, wanneer ik verder schrijf, vriendschappen op het spel zet.
Veertig kinderboekenschrijvers die tegelijk voorlezen op de eerste dag van De week van het luisterboek, in Het jaar van het voorlezen in een kinderboekwinkel is voor het jeugdjournaal alleen nieuws als álle kinderboekwinkels in moeilijkheden zijn, anders is het niet bijzonder genoeg en heeft het geen nieuwswaarde.
'Rustig maar, ik zeg het alleen maar' en ik zie zijn boze rug de fiets de tuin uit duwen. Wanneer je zoon opmerkt dat hij nieuwe schoenen nodig heeft en jij helemaal over de rooie gaat, is er sprake van wat veel hooi.
Terwijl ik van hot naar her denk, ren, mail, om de mogelijkheden voor het behoud van De Boekenwurm te onderzoeken; mensen op allerlei manieren in beweging komen voor de winkel en schrijvers een actie organiseren, lees ik in Boekblad dat de boekwinkel zich gedraagt als een afhaalchinees.
Kom op, niet huilen, het komt vast goed, gewoon je schouders eronder, niet opgeven.
Terwijl ik vanmorgen mijn voeten masseerde met een goedkoop maar grandioos crèmepje van het Kruidvat, bedacht ik dat ik morgen bij dit werkje misschien heel anders naar de toekomst zou kijken.
Lezen en leesplezier is, zelfs in het onderwijs, waar het topprioriteit zou moeten hebben, in de praktijk vaak een ondergeschoven kindje. Wanneer ik dus van de gemeente bericht krijg dat de leesbevordering in Maastricht is geborgd, dan word ik kritisch. Zeker als daarmee bedoeld wordt dat mijn werk overbodig is. Maar voordat ik ga schieten, zoek ik het even op, het woord ‘borgen’.
Dat ik hier nou zomaar zit, in het zonnetje, op een pleintje met een bankje en een kerk met een kasteel. Gratis. Nou ja ik heb de auto die van mij is met de diesel die ik zelf betaalde over de wegen waar ik aan meebetaal voor een wandelingetje naar deze buurt gereden en geparkeerd, dat dan wel weer gratis. Maar verder zit ik hier op niemands belastingcenten.
Ik probeer mij Maastricht zonder kinderboekwinkel voor te stellen. Het kan, want 45 jaar geleden was er ook geen en de stad bestond toch.
Terwijl de dooi de sneeuw kletterend van mijn afdak op mijn stoepje gooit, lees ik in de Volkskrant van dit weekend over wassend water en veranderde ecosystemen. Een nachtmerrie voor iedereen die van beheersing houdt. De wereld verandert, want de wereld leeft. En van alles wat leeft, is de mens misschien wel het wezen dat het minst verandert, omdat het het enige is dat tegen de stroom op probeert te zwemmen. Zoe wie ut vreuger waor zoe mot ut blieve.
Het lijkt misschien alsof ik als boekhandelaar een soort antipode, of in elk geval een deerniswekkend slachtoffer van internet ben, maar volgens mij valt dat wel mee.
Acht zouden er komen, acht pabo-studenten die in het vmbo aan de slag willen en ik zou met hen met boeken en lezen werken. Acht vrouwen dacht ik, maar dat bleek een denkfout, vijftig procent zou man zijn, wat een hoge score is in die branche. Zes kwamen, waarvan honderd procent van de vrouwen en de rest man, wat nog steeds een heel aardige score is.Van de afwezige mannen had nul procent zichzelf afgemeld.
Als ik ‘met mijn kinderen en een paar klasgenootjes...’ lees ben ik al verkocht. Dit gaat over seks en ‘foei, foei, foei’ en ‘het zou verboden moeten worden’. Ik geniet al bij voorbaat.
Onwillekeurig lach ik hardop bij Eva's overduidelijke ergernis als ze tegen Adam uitvalt: 'Natuurlijk heeft hij een vrouw, sufkop''Enne?' reageert mijn zoon. 'Wacht ik lees je een stukje voor,' zeg ik en ik lees tot de vrouwelijke verleidelijkheden die Set krijgt aangeboden van zijn neef Henoch, zoon van Kaïn.Hij haalt zijn schouders op. Tja, het is blijkbaar wel vaag grappig, maar...'Wie is dat dan die Adam?'
-Ik vind het heel goed hoor, van De wereld draait door, dat ze iets doen met boeken, heel nodig ook.-Maar hoe vond je het?-Ja, kind, tja, ik...-Mam, zeg het nou maar. Wat vond je ervan?-Nou wat ik zeg, het is heel goed...-Laat ik het anders vragen. Welk boek is je bijgebleven?-Uh, nou uh toch dat van Wim. Maar ik weet niet of dat komt doordat ik vooral op Wim zat te letten.
Mijn maatje wordt beroemd. Vanaf binnenkort gaat Wim Krings, met drie collega’s in De wereld draait door over boeken praten. ‘Ah Wim, wel zo nu en dan een kinderboek inbrengen’ kon ik niet nalaten te zeggen. Het werd een beetje stil aan de telefoon.Kinderboeken kan niet, begreep ik uit die stilte. ‘Young Adults mogen wel’, riep Wim nog om me te troosten. Maar het hielp niet.
Soms voel ik een drang om te bijten. Dan ben ik even uitgeglimlacht en dan moet, zoals mijn zoon zegt, ‘het’ er even uit. Vaak speelt vermoeidheid een rol, of onrust of andere ongemakken. En onrust is er nu volop. Na het wegvallen van Libridis lijkt opeens niets meer zoals het was.
Vijftig procent van de kinderen beleeft plezier aan lezen, begrijp ik uit de column van Sylvia Witteman in Volkskrant magazine van dit weekend.
Voor mezelf besteld: ABC van de literaire uitgeverij. Ik had al een drang tot lezen gevoeld, maar nu ben ik verkocht. Je moet soms even je eigen vak opzij zetten en de tijd nemen om in dat van een ander te gluren. En ik verwacht er heel wat van. Tenslotte is Podium niet de eerste de beste uitgeverij en is Joost Nijsen al twee keer de beste uitgever op één, waarvan ik de naam alweer kwijt ben, maar ik vergeet tegenwoordig wel meer, na.
Facebook 7 april 2012: “als Selexys Dominicanen bij de Slegte kruipt wordt het toch een echte De Boekenwurm Maastricht? Of niet soms?” Wat bezielt iemand wanneer hij opmerkt dat door een fusie van twee boekhandelketens het een echte boekwinkel met jouw naam wordt? Is het een compliment, of denkt hij dat het niet meer vergt dan veel boeken in een kerk? Of is het gewoon een grappig bedoelde associatie met mijn bedrijfsnaam?
Na jaren lezingen voor ouders en leerkrachten, die met de bedoeling om te luisteren waren gekomen, werkte ik onlangs met jongeren die in plaats van een uur vrij met vrienden, met een boek naar mij toe moesten komen.
Je voelt bloggesproken toch de drang om een jaar af te ronden als de hete adem van Silvester in je nek blaast. Maar wat als je niet precies weet wat je van het jaar moet denken?
“Ben je nog een schrijver als er geen boeken meer zijn?” vraag ik Ronald Giphart na afloop van zijn Het-leven-is-vurrukkulluk-lezing in Sittard, waarbij hij maar één papieren werk gebruikte: de flodderige, gratis, uitdeel, bibliotheekuitgave van Camperts boek. Verder bediende hij zich voor alle citaten van zijn Ipad en demonstreerde hij en passant hoe gemakkelijk hij de letters op dat ding kan vergroten. Dat is beslist aantrekkelijk voor iemand als ik met deuken in haar schedel van het leesbrilletje.
Vijfendertig jaar zijn S. en ik bevriend en eigenlijk hebben we nooit ruzie gehad of zware onenigheid, maar nu vertoont de vriendschap een barstje. Of zelfs dat niet, misschien is het de schijn van een barstje of, vooruit, er dreigt een barstje en dat is mijn schuld. Ik kan het namelijk niet laten om telkens als de uitdrukking ‘Culturele Hoofdstad’ aan het woord ‘Maastricht’ gekoppeld wordt, minachtend te snuiven. Een heel irritante trek, die ik echt af moet leren. ‘Het bidbook is nog niet eens geschreven’, reageert ze een beetje gestoken, ‘wacht dat nou eerst maar eens af.’
Ach ja, Arendsoog. Ik vocht om die boeken met mijn broer en ik geloof zelfs dat ik enigszins verliefd was op deze superheld. Maar niet heel erg, niet zoals op Sietse van de Kameleon, want ja, Arendsoog was toch eigenlijk een oude man. Jaren later ontdekte ik dat Arendsoog een uitermate brave, stereotype sukkel is, met zijn keurige moeder en zijn degelijke zus die maar braaf thuis blijft wachten op de Grote Liefde Die Niet Genoemd Mag Worden. Volslagen oninteressant voor vrouwen als ik, mocht hij daarop vallen – wat ik niet denk.
Het gaat goed met mijn kind. Zocht hij vorig jaar, met een nog niet gediagnosticeerde dyslexie en zijn onzekerheid, moeizaam een weg binnen een voor hem volkomen nieuw schoolsysteem, dit jaar is hij op zijn plek. Vanwege de opgelopen achterstand bij de vreemde talen is hij nu begonnen aan twee vmbo en dat bevalt.
Het boekenvak is ‘hot’. Een medium dat er nog geen aandacht aan geschonken heeft, is ‘echt vet achterlijk’. Blijkbaar is de boekhandel een branche die de mensen aan het hart gaat. En nu we in een omslagperiode leven en er een aantal boekhandels over de kop gaan, veroorzaakt dat verdriet en verdriet is koren op de molen van de media.
Beste Theo,De laatste dagen had ik door serieuze feestelijkheden even geen tijd om op de wereld te letten en toen ik weer keek, bleek jij de nieuwe ‘Gouverneur’ van Limburg te worden. Dat vond ik mooi nieuws, want ik denk dat je dat wel kunt, Theo, ook al weet ik niet precies wat de Gouverneur zoal doet.
Dit wordt een veel te lang stuk dat bijna niemand gaat lezen, want dat vergt motivatie en concentratie. In de twintig jaar die ik nu leesbevorderend actief ben in Maastricht zijn er een aantal dingen niet veranderd. Ten eerste mijn, door emoties en overtuiging in leven gehouden drang tot structureel leesbevorderen en de consequente weigering om dat als wezenlijk belangrijk te zien door de Maastrichtse, laat ik het daar maar bij houden, overheid.Oh ja, en mijn gewoonte om daar telkens weer door geraakt te worden. De voortdurende teleurstelling en boosheid te moeten voelen die deze ontkenning van mijn werk met zich mee brengt. Maastricht en ik hebben een verhouding die waarschijnlijk beter beëindigd kan worden.
Limburg heeft een dom imago. Hoe hard we hier ook proberen om daar iets aan te veranderen, we komen er niet vanaf. Het lijkt alsof we ons accent tegen hebben, want dat is wat trager, wat zachter en vooral om de uitspraak van de g wordt veel gelachen. Gevolg is dat Limburgers menen dat praten met een hardere g beter Nederlands is. Dat is dom, want al is die zachte g het enige dat de doorsnee ‘Hollander’ imiteert als hij een Limburger nadoet, het werkelijke verschil zit hem in de opbouw van de taal en de woordkeuze.
We hebben ze persoonlijk naar de scholen gebracht, de zes schrijvers die beroemd gaan worden. En de kinderen mochten ze uitpakken. Het was goed dat we het zo deden, want nu weten we zeker dat onze auteurs in wakkere handen zijn. “Wie had al eens van deze schrijver gehoord?”, vroegen we aan het eind van elk bezoek.
Waarom zit ik zo te huilen als ik op mijn laptopje naar Benny Lindelauf zit te kijken? Ik had dat ook bij de presentatie het vorig jaar in Sittard, kan ik me herinneren. Toen zat ik daar niet alleen en had bovendien moeite gedaan op mijn make-up, dus er waren belangen om niet heel erg mijn tranen de vrije loop te laten. Nu mag het.Het ontroert me. En ik denk dat het de liefde is die me ontroert en eerlijk gezegd, huil ik ooit om iets anders?
“Hebben ze jullie op deze activiteit voorbereid?”, vraag ik een van de leerlingen op weg naar buiten, na een voorleessessie van een auteur.“Ja” knikt ze.“Hoe dan?” dring ik aan.“Ze hebben ons gisteren verteld dat dit vandaag was” zucht ze, verlangend langs me heen naar de uitgang kijkend.Ik stap opzij en laat haar vrij.
Vrijdag, mijn winkelvrije dag, kwam iemand van een middelbare school naar de winkel en plaatste een bestelling. Een aantal titels waren niet leverbaar via de normale weg, dus bezocht Tamara de website die bij de gezochte boeken hoorde en stuurde via ‘contact’ een vriendelijk mailtje:
Als ik mijn handen sta te wassen komt uit een ernaast liggend toilet in het businesscenter in Nieuwegein, een lange, dunne collega met zwart haar. “Ja, ik hoorde al dat het Limburg was gearriveerd” lacht ze op de op haar zo eigen manier. Vermoedend dat ze op het luidruchtige geklets van mijzelf, mijn Roermondse en Sittardse collega doelt, antwoord ik: “Ja, daar kun je inderdaad niet omheen.” “Oh, maar daar kunnen wij heel goed omheen”, pareert ze hooghartig en schrijdt het toilet uit.
Schreef ik een jaar geleden, dat het misschien nog wat zou worden met 2010, nu weet ik beter: zelden was ik zo blij dat een jaar voorbij is. Is het mogelijk dat een jaar op alle fronten misloopt? Ja!
Het is mijn schuld dat we Harry Potter Zeven, eerste deel, nog niet gezien hebben. “We gaan zeker niet kijken?” heeft zoonlief zich al eens pissig laten ontvallen. Deel zes heb ik nog nooit kunnen zien zonder in slaap te vallen en dit keer moet ik voor het kaartje betalen, misschien is dat de drempel. Voorlopig houd ik het op tijdgebrek, koopavonden en zo. Maar natuurlijk gaan we wel. Dat hoort bij de traditie en of hij bevalt of niet, de dvd zal ook gekocht worden, want de collectie moet compleet.
Vanavond heb ik mij teruggetrokken in mijn ivoren toren en het is er warm en aangenaam. Ik heb de hond drooggewreven, gevoerd en in zijn mandje gelegd. De natte kleren die ik opliep na sluitingstijd, druppen leeg in de badkamer. Mijn lijf heb ik gehuld in fluweelzachte kleding, met aan mijn voeten de gerieflijkste slofjes die ik bezit. Rode wijn flonkert in het glas en ernaast lonkt een schaaltje met verrukkelijke knabbeltjes. Prettig muziekje, mooi licht, patchouli-wierook. Ik ga schrijven: er gaat een blogje geboren worden.
‘Wanneer is dat boomhutten bouwen?', vraagt ze terwijl ze in de deuropening naar de poster van het Kindervakantiewerk op de etalageruit staart. ‘Dat weet ik niet', antwoord ik, ‘maar het is voor kinderen vanaf zes jaar.' ‘Oh ja? Wat een onzin. Ik vind dat zo'n gezeur,' moppert ze, terwijl haar dochter van vier het podium opklimt om te gaan spelen.
‘Niet te hoge verwachtingen’, dacht ik, toen we de eerste keer een groep schrijvers naar Maastricht lieten komen om ter gelegenheid van de Kinderboekenweek hun werk te signeren. 'Laten we hopen op een aardige opkomst'. Bescheiden zetten we de boeken met hun schrijvers in een zijhal van de bioscoop, zodat het ook bij een lage opkomst tenminste nog gezellig was. De mensen stonden in de rij vanaf het moment dat we open gingen en binnen de kortste keren liep iedereen het zweet in stromen langs het lijf. De volgende keer dus een ruimere opzet.
10 juni 2010 - Ik kom uit een ouderwets PvdA-nest. Moeder en vader intellectuelen met een sociaal hart en moeder indertijd uit het onderwijs ontslagen omdat ze met mijn verderfelijke rode vader verkering had. Dat waren nog eens tijden.
8 juni 2010 - Er was eens een licht-gestoorde vrouw, die moeder wilde worden, maar toch buitenshuis wilde werken, omdat ze het thuisblijven om een kind op te voeden niet als werk zag. Ze haalde haar inkomen uit een Kinderboekwinkel, waardoor ze haar kind behalve van moedertijd ook nog van de zo noodzakelijke ingrediënten om in Nederland gezond volwassen te worden, beroofde: er was geen geld voor het lidmaatschap van een sportclub, vakanties of regelmatig een uitje naar dure pretparken. Het enige wat zij haar kind te bieden had naast liefde, voedsel, veiligheid, buitenspelen, en één keer per jaar een bezoek aan een dierentuin, waren boeken.
28 mei 2010 - Ik heb het nog niet gelezen, want het komt morgen pas in de bus: Boekblad, maar het schijnt dat uitgeverijen lijden onder het bankroet gaan van boekhandels. Dat wil ik lezen!
28 april 2010 - Rokjesdag is een fenomeen waar ik mij altijd verre van hield tot afgelopen winter. Ik kreeg een rokje, ik deed er een aan met carnaval en tot mijn grote verbazing droeg ik hem met plezier. Maar Rokjesdag, dat gaat me toch nog iets te ver. Dan moeten de benen bloot en daar ben ik nog niet aan toe. Zelfs niet ter ere van Martin Bril.
6 april 2010 - Beste Floortje, je geeft me de vrije hand in mijn reactie en ik schrijf je daarom een open brief via mijn blog in Boekblad. Zo sla ik twee vliegen in één klap, want Tim (Gladdines) klaagde afgelopen zaterdag, op weg naar de presentatie van Bennie Lindelaufs ‘De hemel van Heivisj', dat het tijd werd voor een nieuw stukje: "Ik heb nu een paar keer gekeken en het is nog steeds de blog van de Boekenweek. Wat is dat voor luiheid?"
15 maart 2010 - Zo zul je nooit verder komen dan de boeken, Koene. Kijk eens om je heen mens. Er is ook nog een echte wereld. Word je daar zelf niet een beetje wee van? Nee, doe maar alsof je niks hoort, daar ben je altijd al goed in geweest. Sluit je oren maar af en stop je ogen in dat boek. Laat vooral niemand toe, het is allemaal toch volkomen oninteressant wat daarbuiten gebeurt. Het zijn maar echte mensen.
23 februari 2010 - Kijk, als je last hebt van erectieproblemen moet je op een andere manier laten zien dat je een vent bent. Je kunt dat doen door op alternatieve gebieden uit te blinken, maar je kunt bijvoorbeeld ook gewoon een hele patserige auto kopen en die dubbel parkeren voor een seksshop, dat is best stoer. Hoe heldhaftiger je het doet en hoe breder je jezelf maakt des te minder zal men durven denken dat er eigenlijk iets met je mis is.
4 februari 2010 - Henk Kraima en ik begonnen onze relatie met een ruzie. Wij troffen elkaar de eerste keer, midden jaren negentig, in de Volkskrant. Het was Komkommertijd en dan weet zelfs de landelijke pers me wel eens te vinden.
29 januari 2010 - Ik had me erop verheugd. Echt. Al jaren kijk ik met het water in de mond naar het programma voor het jaarlijks symposium over jeugdliteratuur in Tilburg. Het kwam er helaas nooit van om te gaan. Dit jaar was het thema: Iedereen leest ! Een doorgaande leeslijn voor meisjes én jongens. Met mijn passie in het hart en het thema van de Boekenweek in het hoofd, deed ik het dit jaar: ik schreef me in voor het symposium en wel voor de lezingen voor havo/vwo.
26 januari 2010 - Er hangt toch altijd een zweem van achterlijkheid aan je wanneer je werk op een of andere manier gerelateerd is aan kinderen. Een soort altijd-acht-gebleven-stigma. Er wordt een poezelige kneuterigheid van je verwacht, waar ik persoonlijk niet zo goed in ben en een graad van geestelijk onvolgroeid zijn, waar ik vergeten ben te stoppen.
9 januari 2010 - Ik weet niet wat sterker is: het schuldgevoel dat de winkel gesloten is en te weten, dat de mensen die wel hun leven wagen voor een boek niet bediend worden, of de wijsheid om mijn eigen leven niet op het spel te willen zetten. Het eerste leek te winnen en ik zat al bijna in de auto, toen ik bedacht dat ik niet eens het dorp uit kom. Noorbeek ligt in een dal en mijn busje zal als een krabbelend kevertje naar beneden zakken langs het Mheerelindje. De weg door Margraten is afgesloten wegens werkzaamheden en de binnenweggetjes zijn, vermoed ik, dichtgewaaid door de stuifsneeuw. Daar wil je niet stranden, dus langs die kant gaat het ook niet.
30 december 2009 - Rare dagen, deze slotakkoorden van het jaar. Stiekem de top 2000 aangezet in de winkel, zachtjes, zodat de Buma het niet hoort. Ik zucht ze een beetje door, deze dagen, in de hoop dat ik na Oud en Nieuw toch weer ergens motivatie vind om door te gaan met de zaak. Want die is zoek.
30 november 2009 - Onze winkel is invalide-onvriendelijk. Maar alleen de winkel hoor, wijzelf zijn dat zeker niet. De winkel heeft twee gemene opstapjes waar weinig aan te doen is. Een oprolplank buiten zou, door de noodzakelijke lengte ervan, een onbelemmerde doorgang van de brandweer verhinderen en een oprijplank binnen maakt dat de deur niet meer dicht kan, dat is vooral in de winter niet erg duurzaam ondernemen. Daarbij komt dat we twee oprijplaten zouden moeten hebben, die dus niet kunnen blijven liggen en die met alle gevolgen voor de rug, want dat moeten stevige dingen zijn, steeds weggehaald en teruggelegd moeten worden. En waar zet je zulke dingen, onder handbereik, veilig neer?
12 november 2009 - De Tribune heeft het moeilijk en ik ben niet de enige die zich daar zorgen over maakt. Robert Jan is nogal verbolgen over het beleid van de Gemeente Maastricht. Ik weet niet in hoeverre zijn kritiek juist is, maar het gevoel is zeer herkenbaar. Maar ik moet toegeven, de Gemeente heeft gelijk als ze zegt dat ze niet alleen de Selexyz voortrekt. Uit protest over de gang van zaken met de feestverlichting in onze straat schreef ik onderstaand stukje. Misschien is het toch wel aardig voor de Boekbladlezers, al gaat het dan niet speciaal over boeken. Mijn buren konden zich wel vinden in deze tekst dus Robert Jan is niet alleen in zijn wrevel.
3 november 2009- ..om de wereld te redden. Aan die zin uit Het Boek van Max Berg moet ik denken als ik het goedbedoelde boek van Prinses Laurentien bekijk. Men grijpt algauw naar een kinderboek om een wereldverbeterende, of zo u wil een mensverbeterende boodschap over te brengen. Dat mag. Ik ben er sowieso van overtuigd dat lezen de wereld verbetert, omdat lezen de blik op de wereld enorm veel groter maakt. Laten we zeggen dat mijn bijdrage aan het verbeteren van de wereld, het bevorderen van lezen is. Ja, ja en ik scheid natuurlijk mijn afval, eet zoveel mogelijk vegetarisch en biologisch en raap andermans rotzooi op als ik ga wandelen. Gelukkig rijd ik met enorm veel plezier in een dieselzuipende bus rond anders was ik beslist onuitstaanbaar.
20 oktober 2009 - Vandaag ontving ik onderstaande reactie op mijn poging iets te bestellen bij Thieme Meulenhoff (zie vorige blog)
15 oktober 2009 - Het is Kinderboekenweek.Het is een drukke ochtend.En dan belt een goede, sympathieke, klant met de vraag om een product dat besteld moet worden bij uitgeverij ThiemeMeulenhoff.
13 oktober 2009 - Het is natuurlijk geen vak, boekhandelaar. Dat wil je toch niet worden als je zestien bent. Daar droom je niet van. Het heeft geen allure, is niet sexy en zeker niet stoer. Bij het woord boekhandelaar, denk je meteen aan een krom, stoffig type, met rouwranden aan te lange nagels. Een soort Meneer Pen, zal ik maar zeggen. Ik denk ook dat het volkomen zinloos is om een image-oppoetsprocedure te beginnen,zoals in Duitsland (zie papieren Boekblad)aan de orde is.
5 oktober 2009 - ‘Sufferdjes’ zo noemen ze die gratis weekbladen toch,waar wekelijks je brievenbus mee vol zit? Ik krijg er thuis vier, te weten: De Trompetter, De Weekendgezet, de Heuvelland Actueel en het Zondagsnieuws. In Maastricht vind ik dan nog De Ster en de Maaspost.
22 september 2009 - Goed, een kleintje dan, om te vieren dat ik zo lekker opgeschoten ben deze week en mijn hoofd een beetje tot rust lijkt te komen. Een anekdote waaruit weer eens blijkt dat een antwoord van kinderen nooit zomaar geduid kan worden, en een klein goed nieuws.
3 september 2009 - Voordat ik in het boekenvak zat, vond ik september een heerlijke maand. Goudkleurig, zoetgeurend, naruisend van de zomer. Dat is voorbij. Sinds ik dit werk doe, voelt september als een ontploffing met alle chaos van dien, ieder jaar weer. Ik probeer mezelf daarop voor te bereiden, maar het is me nog nooit helemaal gelukt. Volgende week beginnen hier de scholen en ik verwacht dat de paniek halverwege de week toeslaat als de meeste teams beseffen dat er minder dan een maand is tot het begin van de Kinderboekenweek. Wij moeten hen redden! Dat vraagt vrije handen en daarin past geen blog. Daar moest ik nog iets op bedenken.
17 augustus 2009 - 'Juffrouw, verkoopt u ook papier? informeert een oudere man.'Nee meneer, dit is een Kinderboekwinkel.' De man kijkt even om zich heen, om zich vervolgens over mijn bureau te buigen en met een wetende knipoog 'Maar de volgende keer wel hé' te orakelen.
23 juli 2009 - Sjoerd Kuyper zei eens, dat je pas moet gaan schrijven als een emotie gezakt is. Wanneer je niet meer zo boos of verliefd bent, kun je er een mooi verhaal over schrijven. Ik ben daarom eerst een stuk gaan lopen. Het is een lange wandeling geworden.
17 juli 2009 - 'De Grijze Jager?', vraagt mijn zoon gretig, als hij het opengeslagen boek naast mijn ontbijtbord ziet. 'Nee schat, Alleen maar nette mensen, dat is iets heel anders.' Nu hij het zo vraagt, zie ik dat de lay-out van beide boeken inderdaad op elkaar lijken. 'Waar gaat dat dan over?', vraagt hij slechts half overtuigd. 'Over een jonge man die geboren is in een rijk Joods gezin in Amsterdam, maar die eruit ziet als een Marokkaanse jongen. En het is in deze tijd niet leuk om eruit te zien als een Marokkaanse jongen. Dan overkomen je vervelende dingen. En hij valt op zwarte vrouwen met dikke billen en grote borsten'. Even lichten zijn ogen op, maar slechts voor een kort moment, want het is natuurlijk maar half zo interessant als De Grijze Jager.
29 juni 2009 - De dag begint om zes uur met het bericht dat Michael Jackson is overleden. Door het niet-ademen van mijn lief, weet ik dat ook hij wakker is en probeert om de radio, die in een andere kamer staat, te verstaan. Het is een vreemd idee dat die jongen met het verminkte uiterlijk, het kinderlijke stemmetje en het tijdloze fabuleuze muzikale talent, vijftig is geworden. Dat hij, net als wij, ouder werd en dat hij nu dood is. Ik vermoed dat ik veel van hem ga horen op weg naar Boekblad aan Zee.
25 juni 2009 - De Pour Toi agenda is gericht op jonge meiden, tussen de 13 en 16, die een brede interesse hebben in parfum, cosmetica en glamour.
15 juni 2009 - 'Ja, maar jouw schrijvers zijn ook een stuk goedkoper', zei Pia Spaan van de Stadsbibliotheek eens, tijdens een overleg van het samenwerkingsverband Maastricht Boekenstad, waar we met alle boekhandelaren, en de bieb dus, om de tafel zitten. De aanleiding van die opmerking ben ik even kwijt, maar hij schoot me onmiddellijk te binnen toen ik het prachtig geformuleerde betoog van Sjoerd Kuyper las. Want waarom kosten 'mijn' schrijvers eigenlijk minder? Werken ze minder hard? Schrijven ze minder mooi? Zijn ze minder tijd kwijt bij een lezing van een uur? Zijn ze minder belangrijk?
2 juni 2009 - Tot voor kort dacht ik dat ik een kleine boekwinkel had. Weliswaar met een behoorlijke oppervlakte voor een kinderboekwinkel, maar voor een boekhandel zeer bescheiden. Ik bedoel maar, bij Boekblad aan Zee zal Jort Kelder me nog geen blik waardig keuren vanwege mijn omzet, laat staan om mijn persoonlijk inkomen.
18 mei 2009 - Ik mag graag in aanbiedingsfolders neuzen. Er zit altijd wel iets verrassends tussen. Deze keer had ik opeens Willem Vermeend in mijn handen. Hij heeft iets geschreven over de economie. Ik ga het niet lezen. Willem Vermeend en De Boekenwurm hebben een verleden.
7 mei 2009 - Ik besef terdege dat het hieronder beschrevene voornamelijk voortkomt uit gekwetst eergevoel en een te gevoelig ego, maar het moet er even uit.Sommige opa’s en oma’s zijn zo erg.
4 mei 2009 - 'Leuk artikel in De Limburger, hoor ik zaterdagmorgen van klanten in de winkel. 'Staat het er dan toch in?', vraag ik, 'ik kon het nergens vinden op de website'. 'Jawel, het is een leuk stuk. Je vertelt over 30 april en hoe kinderen sterker zijn geworden..' Verbaasd ben ik, want ik heb het helemaal niet over 30 april gehad, absoluut niet. En ik heb zeker dat onderwerp niet in verband gebracht met het thema waarover ik geïnterviewd zou worden: de Tweede Wereldoorlog in kinderboeken. Bewust niet.
27 april 2009 - 'Huh?' zegt mijn zoon wanneer we het dorp inrijden. 'Nee, de processie is nog niet', antwoord ik 'Ze versieren de straat deze keer voor het Denhalen, omdat dat dit jaar voor de 375ste keer gebeurt.' 'Oh', einde gesprek. Waarom meer woorden verspillen aan iets dat duidelijk is. Vreesde ik weleens, dat er communicatief iets mis is met mijn kind, nu weet ik: 'niks aan de hand, ik heb gewoon een zoon.' Ik weet dat er mannenzaken zijn die wij vrouwen wel kunnen zien, die wij ook wel kunnen accepteren, maar die we nooit werkelijk kunnen begrijpen. En dat het ook een ijdel streven is om via de opvoeding te trachten mannelijke dingen 'eruit' te krijgen. Ik heb daarom onmiddellijk het boekje Zoons! van Gerard Janssen aangeschaft. Dinsdag kwam het binnen en sindsdien heb ik in de winkel al zoveel hilarische gesprekken gevoerd met moeders van zonen, dat ik het ook maar voor de voorraad heb besteld.
22 april 2009 - Het geweten van de columnist, daar pieker ik nu al een paar uur over. Goed, dat een schrijver in zijn boeken de werkelijkheid naar zijn hand zet, dat is logisch. Dat hij dingen verzint, verzwaart, verdraait, verhit, ‘versprokkelt’ om een bepaald effect op te roepen, stel je voor dat dit niet mocht. Het is de absolute vrijheid die een schrijver heeft en die hij ook moet hebben. En als hij dat dan ook nog met een bijzondere of mooie woordkeuze, zinsbouw en verhaalstructuur weet te brengen, dan zou het geschrevene nog een literaire status kunnen bereiken. Maar een columnist, heeft die dezelfde vrijheden als een schrijver?
17 april 2009 - Khalid Boudou is het niet geworden, maar hij zat er opmerkelijk dicht bij. Ik heb me dit jaar eens in de Jonge Jury verdiept. Ontdekking 1. Deze bekroning wordt niet door de CPNB georganiseerd. Laat ik dat nou toch altijd gedacht hebben. Nee, Bulkboek zit erachter. Helaas kun je bij hen erg weinig informatie krijgen, want hun website wordt vernieuwd en hun antwoordapparaat is het enige dat je daar aan de telefoon krijgt.
8 april 2009 - Je houdt er rekening mee dat er reacties komen wanneer een meisje met een hoofddoek de voorleeswedstrijd wint, zo zijn de tijden nu eenmaal. We hebben het er als jury over gehad. Wint zij omdat ze een hoofddoek heeft? Speelt dat voor ons mee? Jacques (Vriens) had zelfs met zijn ogen dicht zitten luisteren om voor zichzelf uit te sluiten dat de hoofddoek de reden was. En was haar keuze voor een fragment uit een Slee-boek waarin discriminatie van een Turkse jongen aan de orde is, er niet te dik bovenop? Op grond van welke argumenten wordt iemand winnaar?
5 april 2009 - Wanneer ik deze zondagmorgen mijn-broek-die-toch-in-de-was-moet weer aantrek om te gaan wandelen, voel ik in de rechterzak een steen. Het is de artefact die Ton van Reen me vrijdag gaf op het kerkhof van ’s Gravenvoeren, juist over de grens in België.
30 maart 2009 - (…)Wij zijn er, in tegenstelling tot veel anderen, van overtuigd dat het boek en met name het kinderboek Gouden Tijden te wachten staat. Wij zijn het in deze samenleving namelijk over één ding allemaal met elkaar eens en dat is dat kinderen niet alleen moeten leren lezen, maar ook moeten opgroeien tussen de boeken(…).
17 maart 2009 - Tijdens mijn opleiding tot kleuterleidster kreeg ik les van Kees Simhoffer* en wat ik me van hem vooral herinner is zijn afkeer van dieren in kinderboeken. Ik begon die opleiding in 1978, een tijd dat vooral het realistische, problematische kinderboek zijn glorietijd beleefde.
12 maart 2009 - Gisteravond, juist voordat ik in de auto stapte naar Bernlef in Maastricht, belde mijn moeder met het trieste nieuws, dat Bert Kienhuis is overleden. Dat was een klap. Ik ontmoette Bert niet vaak, maar hij zweefde altijd als een dierbare kennis ergens in mijn hart. En als ik hem ontmoette was dat, ondanks het feit dat we op slechts een paar kilometer afstand van elkaar wonen, meestal in Frankrijk, waar hij elke morgen trouw in een plaatselijk cafeetje bij een kopje koffie de krant las en waar hij in de middag dan weer heenging voor de Tour op de televisie. Bert zal gemist worden in Frankrijk.
10 maart 2009 - Ergens op mijn bureau zwerft een folder over leesclubs. Ik had er een heel stapeltje van binnengekregen, maar het leek me, omdat het een folder voor volwassenen is, toch geen goed idee om het op de “meeneembalie” in onze winkel neer te leggen. De reden dat ik een exemplaar bewaard heb, is mijn eigen leesclubje. Ik had het mee willen nemen, afgelopen vrijdagavond toen we weer bij elkaar zouden komen, maar ik was het vergeten.
3 maart 2009 - Opeens lijkt de utopie van grenzeloze literatuur voor kinderen en volwassenen bereikbaar. Grote mensen gaan ook dierenboeken lezen. Ik heb net Oorlogsdieren van Bibi Dumon Tak gelezen en op mijn nachtkastje wacht nu Ezel, schaap en tureluur. De oorlogsdieren hebben hun weg naar De Boekenwurm al gevonden, ik ben benieuwd wat de dieren van Gerbrand Bakker gaan doen.
20 februari 2009 - Nu mijn zoon de bovenkant van de basisschool nadert, leek het me een goed idee om alvast eens een middelbare school te bezoeken. Die organiseren in dit seizoen Open Dagen om de kinderen van groep acht en hun ouders binnen hun muren te lokken.Eén school leek me voldoende om mijn kind een eerste indruk te geven. Zo zou hij een jaartje kunnen bijkomen van de schrik, om dan het volgend jaar, als het erop aankomt, meer gericht te kijken en te kiezen.
13 februari 2009 - Kaneel schijnt goede invloed te hebben op het liefdesleven van vrouwen. Ik weet niet precies hoe het er invloed op heeft, maar ik geloof dat we er meer zin in seks door krijgen en dat verbetert dan weer het liefdesleven. Als je die zin in seks dan ten minste bij een aardige en beetje handige partner kwijt kunt.
8 februari 2009 - Ik ben geridderd. Dat is op zichzelf niets bijzonders, want ik word elk jaar geridderd. Een paar weken voor de Vastelaovend, word ik opgenomen in de orde van de regerende Stadsprins van Maastricht. Die ordes veranderen elk jaar, maar de reden van riddering niet.
4 februari 2009 - Het is mij nooit gelukt om te geloven. Vroeger hinderde dat me niet, omdat ik dacht dat niemand geloofde. Ik wist wel dat mensen naar de kerk gingen. Dat deden we met school tenslotte ook. En door de kapelaan natuurlijk, die met grijs speeksel in de mondhoeken en vellen op de lippen over God kwam vertellen. Tenminste, ik denk dat hij dat deed, want ik herinner me vooral de lippen en het speeksel. En waar zou die man anders voor gekomen zijn? Ik speelde dat spel graag mee. Ik vond ze leuk die verhalen over Jezus. Dat hij over water kon lopen, water in wijn kon omtoveren en van wat brood en vis voor iedereen eten maakte. Net zo leuk als Sinterklaas die over daken kon en door de schoorsteen en die papkommetjes eindeloos bijvulde. En net zo echt, want in Sinterklaas heb ik ook nooit geloofd. Voor mij was het allemaal deel van een geweldige gefantaseerde wereld, waar iedereen in meespeelde.
24 januari 2009 - Sinds wanneer hangt de kwaliteit van het onderwijs af van de prijs van de boeken? Daar denk ik nu even over na. Ik zit niet in de leermiddelenbranche, maar ik heb wel veel met het onderwijs te maken. Ik kan daarvan soms huilend met mijn hoofd tegen de muur bonzen. Niets verbaast mij nog als het om onderwijs gaat. Ik sta daarin niet alleen. Zo merkte een Tweede Kamerlid, nadat zij als 'Bekende Nederlander' in 2006 voor onze Stichting Leesbevordering Zwaan Kleef Aan voor elk kind een gratis boek had gebracht, op een van de scholen hier in de regio op: 'Wat heb je in het onderwijs toch ondankbare en ongeïnteresseerde mensen.'
20 januari 2009 - "Ga je er nog over schrijven in je blog?" vraagt Lucie als ik haar ontmoet bij de garderobe van de Boekenbeurs. Tja, dan moet dat bezoek natuurlijk wel inspireren tot een blog. Inspiratie en beleving, dat waren de kernwoorden van deze beurs.
9 januari 2009 - 2008 was voor mij het jaar van de digitale swaffelaars, mensen die nauwelijks gehinderd door enige kennis van zaken via hun e-mail tegen dingen slaan. Ik heb deze jaarovergang dan ook gebruikt om de mij in mei en juni gratis verschafte swaffelteksten naar aanleiding van een prulboek van een bekende Nederlander, aan te passen ten behoeve van het verschijnen van het sprookjesboek van J.K. Rowling in februari. Ik heb daar veel plezier aan beleefd en het werkte nog therapeutisch ook. Men mag mij dit jaar van plagiaat betichten, want vanaf half januari staan op onze site* absoluut gejatte teksten. Sommige waren zelfs zo sterk, dat het zonde was er enige aanpassing op te verzinnen.
7 december 2008 - Ik heb moeten beloven alleen nog maar energie te steken in plannen die geld opleveren. "En dat betekent ook niet erover nadenken", werd mij er nadrukkelijk bij gezegd, "want al die uren die je er in welke vorm dan ook mee bezig bent, zijn verloren uren."
13 november 2008 - Aleid Truijens (Volkskrant 11/11) vindt lezen sneu omdat het bevorderd moet worden. Nu zag ik gisteren op televisie, dat de exacte vakken ook al sneu zijn, want ze moeten bevorderd worden en heel eerlijk gezegd denk ik dat het hele onderwijs eigenlijk sneu is, want zonder bevordering, pardon verplichting, hing een groot gedeelte van de jongeren zijn tas nu aan de wilgen. Wellicht zou zonder bevordering de hele maatschappij sneu zijn.
7 november 2008 - Voor volwassenen moet je de boodschap altijd verpakken in een goed verhaal. Als kapstok bij mijn lezingen gebruik ik daarom de ontwikkelingsgebieden die binnen het onderwijs gangbaar zijn; De cognitieve, de sociale en emotionele, de motorische, de taalontwikkeling en de ontwikkeling van de fantasie. Dat is nodig, want als ik zou zeggen dat ik een uur kwam voorlezen, dan had ik geen publiek.
24 oktober 2008 - Kinderen hechten waarde aan de dikte van de boeken die ze lezen. Een dik boek stelt tenminste wat voor. Bij dikke boeken is hun eerste belang het cijfer op de laatste pagina, hoe hoger hoe liever. Het lezen van een dik boek gaat gepaard aan een voortdurend meten hoeveel bladzijden al soldaatgemaakt zijn en hoeveel er nog overwonnen moeten worden. Een dik, spannend boek is het toppunt van leesgenot.
14 oktober 2008 - Heerlijk dat de Kinderboekenweek voorbij is! Ik bevind mij in een zalig vacuüm van organisatierust. Even een paar weken alleen maar boekjes verkopen, wat een luxe. Dit jaar geen Harry Potternacht, geen enerverend sleur- en sleepwerk voor de voorleesdagen en ik denk er hard over om Sinterklaas ook niet te laten komen, het was wel genoeg dit jaar.
30 september 2008 - En elke nachteven rechtop in bed van wat is vergetenof tochmisschien niet?Raar,het feest op de zondag dit jaar.Maar, de schrijvers hebben zo dagen de tijd om gelauwerd te worden.Gaan we Sjoerd zoenen, of Edward? Of gaat Komrij er met het goud vandoor?Maar wie weet vindt het kinderboek dan wél een geïnteresseerd oorin De Wereld Draait Door. En ik moet zeker niet vergetenRobert Jan te kussen,want zijn naam staat op de lange lijst van beste boekhandelaren van dit jaar.Ik sta daar niet tussen want ik deed niets bijzonders,behalve inkopen wat ik mooi vinden verkopen waar ik achter sta.En nu ook nog telefoon van L1Of ik woensdag op de radioover papa's en poëziewil komen praten.Dus op zoek naar een passend gedicht,weet ik nu al: Ted van Lieshout!Als ik dan verlangend naar rustdoor mijn nevelige heuvels dwaal,geeft het zware geronkvan de maïshakselaarde zekerheid dat het eind in zicht is.Nog een dag of veertienen ik kan België weer zien.
18 september 2008 - Het zou natuurlijk raar zijn als ik er bezwaar tegen zou hebben dat een winkel weigert om een boek te verkopen. Maar het is wel laf als je zonder opgaaf van redenen zegt dat een boek niet te krijgen is. Dan is het toch bijna alsof je de zaak een beetje flest. Ik snap het wel. Het komt nogal geldhongerig over als je tegen een klant zegt: “dit boek verkoop ik niet want ik verdien er niet genoeg aan.”
3 september 2008 - Al gelezen? Het boek Allemaal willen we de Hemel van Els Beerten? Prachtig boek, adembenemend fenomenaal mooi, maar ook huiveringwekkend herkenbaar en in sommige opzichten beangstigend actueel ondanks het feit dat het tijdens een voorbije oorlog speelt. Goed, de hoofdpersonen zijn jong, sommigen zelfs zeer jong, een jaar of 10 bij het begin, maar daardoor heb ik het als volwassene niet met minder plezier gelezen.
2 september 2008 - Sinds ik het artikel in Boekblad 'Lemniscaat komt met jongerenreeks' las, peins ik geregeld een poosje over mijn 15-plushoek. De doelgroep is, geloof ik, ontdekt. In 1992 bedacht ik het schemerzoneplankje. Dat leek me een mooie benaming voor de boeken voor jonge mensen die tussen de jeugdliteratuur en de boeken voor volwassenen dwalen. Je moest in die tijd goed zoeken om dat plankje vol te krijgen. Inmiddels hebben we twee kasten voor 15 jaar en ouder en kan ik schiften op kwaliteit. Sterker nog, onlangs heb ik een hele raffel boeken eruit gehaald en naar de 12- tot 14-jarige geschoven.
7 augustus 2008 - Bij gelegenheid van de verjaardag van Dikkie Dik kregen wij van Gottmer een taart. Dat was een leuke verrassing en daar houden we wel van. Het was een goeie taart met veel slagroom, cake en vruchtenvulling. Een taart die smolt op je tong. Het was ook een grote taart die je niet kunt bewaren zonder koeling. Hij moest dus in een keer op.
2 augustus 2008 - Eigenlijk had ik me voorgenomen om het op deze plek niet te hebben over 'de-boeken-die-gelezen-worden, maar nu dwingt de actualiteit mij daar toch toe. In de loop der jaren is het leesplezier dat de boeken mij verschaffen een enorme binnenpret geworden die ik eigenlijk weiger te delen met mensen die de verhalen niet kennen, of nog erger, die de films hebben gezien en menen dat ze mee kunnen praten.
31 juli 2008 - 'Heb jij eigenlijk een idee waarom we niet gekozen zijn?' vraagt Tamara. De winkel is nog niet open, zij klopt wat cijfers in het boekhoudprogramma en ik sta af te wassen. Het klinkt wat aarzelend alsof ze bang is een stomme vraag te stellen. 'Als "Boekhandel van het Jaar", bedoel je?' vraag ik. Ze knikt. 'Lars en ik hadden het er gisteren over en...' Haar aarzeling is eigenlijk het mooiste compliment dat ik kan krijgen. Ze begrijpt het niet en dat betekent toch dat ze trots is op onze winkel en geen reden kan bedenken waarom we niet bij de nominaties zitten.
25 juli 2008 - Bastiaan Bommeljé in Boekblad van 17 juli 2008 over leesbevordering: ‘Daarom vind ik dat gesubsidieerde leesbevordering onzin is. [...] Stichting Lezen & Schrijven is alleen maar opgericht om prinses Laurentien iets te doen te geven. [...] waarom zou je een boek móeten lezen? Omdat je zo lekker kunt wegdromen bij een boek? Dan kun je net zo goed Kuifje lezen. Het is veel belangrijker dat scholieren en studenten een goed para-academisch non-fictieboek leren lezen. Wat is belangrijk aan boeken lezen? Dat je argumentatief leert denken. Dát is pas democratiserend en bevrijdend.'
24 juli 2008 - Ik ben een vrouw en ik schrijf nu voor Boekblad op internet. Dat maakt mij een ‘blogger’ begrijp ik. Een lelijk woord, zeker voor iets wat blijkbaar vrouwelijk is. Maar als ik dan schrijf, dan wil ik ook gelezen worden. Het lijkt me daarom niet voldoende om hier een soort dagboek bij te houden en wat voor me uit te schrijven. Dat is voor mij wel leuk en misschien voor een paar bevriende collega’s, maar dan houdt het, weet ik, snel op. Ben ik wel humoristisch en scherp en kritisch genoeg om mijzelf columnist te mogen noemen? Vast niet.
